Κοινωνική ανάγκη να δοθεί ανάσα ζωής στα χωριά μας.

Πολλά είναι τα προβλήματα που απασχολούν και βασανίζουν τους κατοίκους των ορεινών περιοχών της Αιτωλ/νίας. Προβλήματα, που φέρνουν στην επιφάνεια ένα καυτό κοινωνικό πρόβλημα, μια θλιβερή καθημερινή βιωματική πραγματικότητα η οποία και είναι: Η εγκατάλειψη και ερήμωση των χωριών.......

Αλήθεια μεγάλη και πικρή, που διαπιστώνεις χωρίς δύσκολη προσπάθεια… Φτώχεια και ερημιά, γηρατειά και εγκατάλειψη, εκκλησίες κλειστές καθώς και σχολεία, κλειστά όμορφα παραδοσιακά σπίτια, χωράφια χέρσα. Ακόμα, πληγωμένες ελπίδες, γκρίζα και φτωχά όνειρα στα μάτια των λίγων μέχρι ελάχιστων νέων, είναι τα στοιχεία που συνθέτουν την άσχημη εικόνα που κουβαλά πάνω της το καυτό ρώτημα: Που πάμε; Χωρίς αμφιβολία, στον πηγαιμό που δεν έχει γυρισμό.

Σήμερα ο τοπικός πληθυσμός στις ορεινές περιοχές από πλευράς γήρανσης, βρίσκεται σε ψηλά επίπεδα, αφού τα δυνατά χέρια έφυγαν και φεύγουν για τα αστικά κέντρα, για καλύτερη τύχη, ενώ τα αγροτικά νοικοκυριά λιγοστεύουν επικίνδυνα. Υπάρχουν χωριά με 15, 20 και 30 μόνιμους κατοίκους… Σε άλλα χωριά, οι λιγοστοί αγρότες και κτηνοτρόφοι, δεν βρίσκουν σύζυγο, γεγονός που συμβάλει αποτελεσματικά στη συρρίκνωση του πληθυσμού. Αλλά και οι νέοι των ορεινών περιοχών μας βρίσκονται σε κακή κατάσταση, αφού δεν έχουν μόνιμη εργασία, δεν έχουν τρόπους διαφυγής και εναλλακτικές λύσεις, δεν έχουν τρόπους επιλογής και ευκαιρίες διασκέδασης.

Με πόνο ψυχής, κρούω τον κώδωνα του κινδύνου και καλώ το επίσημο κράτος και την τοπική αυτοδιοίκηση, να επιληφθούν του θέματος, που δυστυχώς έγινε πρόβλημα.

Είναι καιρός, επιτακτική κοινωνική ανάγκη, το κράτος να δώσει μεγαλύτερη στοργή στα γηρατειά και να αναγνωρίσει το δικαίωμα στους νέους των χωριών μας που θέλουν να ζήσουν το όνειρο της οικογένειας, της καλύτερης ζωής. Πρέπει να δώσει ευκαιρίες στις νέες γυναίκες να μείνουν στα χωριά και στους νέους την ελπίδα να χαρούν το γάμο, το βάπτισμα του μικρού παιδιού, μια ώρα ανεμελιάς και διασκέδασης, έστω και στερημένης.

Πρέπει να δώσει ανάσα ζωής στα ορεινά χωριά μας, που είναι άχαρη, γεμάτη στερήσεις και χωρίς διεξόδους.

Τα χωριά μας ερημώνουν και δεν υπάρχουν, δυστυχώς, αγωνιστές και ήρωες να παλέψουν παρά μόνο απόμαχοι της σκληρής ζωής και νέοι φοβισμένοι, που κοιμούνται με το άγχος της αβεβαιότητας, της ξεθωριασμένης ελπίδας και του γκρίζου ονείρου.