Φοιτητικές παρατάξεις και υποψήφιοι

Ήταν όλοι τους μέλη φοιτητικών παρατάξεων. Έκαναν αφισοκόλληση, συμμετείχαν σε κινητοποιήσεις, βίωσαν εκ των έσω την ιδιότυπη σχέση που αναπτύχθηκε ανάμεσα στους κομματικούς σχηματισμούς και την ακαδημαϊκή κοινότητα. Με το τέλος των σπουδών τους, έκλεισε και το κεφάλαιο της κομματικής τους δραστηριότητας. Σήμερα είναι εργαζόμενοι, δηλώνουν ανήσυχοι για το μέλλον και βλέπουν το αγωνιστικό τους παρελθόν με το καθαρό που βλέμμα, που δίνει η απόσταση του χρόνου.
    Όλοι τους έχουν να διηγηθούν κάποια ιστορία συνδιαλλαγής ανάμεσα σε φοιτητικές παρατάξεις και καθηγητές, περιστατικά ομηρίας, απειλών, ακόμη και διαφθοράς. «Θυμάμαι μια παρέα συμφοιτητών μου να πίνει αμέριμνα τον καφέ της επειδή είχαν προμηθευτεί σημειώσεις και τα SOS από ανώτερο στέλεχος φοιτητικής νεολαίας που είχε άμεση πρόσβαση στον καθηγητή του μαθήματος. Φυσικά ήταν όλοι μέλη της ίδιας φοιτητικής παράταξης. Αυτό ήταν το αντίτιμο. Οι υπόλοιποι έπρεπε να "ξεκοκαλίσουμε" το σύγγραμμα των 2.000 σελίδων», δηλώνει ο 35χρονος γιατρός Πέτρος Χ.
    Ο ίδιος σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και τα πρώτα τρία χρόνια των σπουδών του ήταν ενεργό μέλος της Ενιαίας Ανεξάρτητης Αριστερής Κίνησης (ΕΑΑΚ). Αποχώρησε όταν σε μια συνέλευση, μολονότι είχε υπερψηφιστεί η πρόταση που είχε καταθέσει, οι "παλιοί" διοργάνωσαν δεύτερη ψηφοφορία για να περάσει η δική τους πρόταση. "Η ηγετική ομάδα καταργούσε στην πράξη την άμεση δημοκρατία που ευαγγελιζόταν, λειτουργούσε σαν φωτισμένη πρωτοπορία ενός δήθεν μη καθοδηγούμενου φοιτητικού κινήματος", παρατηρεί.
    Την ίδια επισήμανση με διαφορετική διατύπωση κάνει η γεωπόνος Μαρία Δημοπούλου, που στα φοιτητικά της χρόνια είχε δραστηριοποιηθεί πολιτικά με την ΠΑΣΠ. "Κάναμε ό,τι μας έλεγε το κόμμα", δηλώνει. Εάν ήταν φοιτήτρια σήμερα, θα συμμετείχε στις καταλήψεις; "Θα συντασσόμουν στη γραμμή", είναι η αφοπλιστική της απάντηση. Αλλά σπεύδει να προσθέσει: "Πάντως, με την αντίληψη που έχω τώρα για τα πράγματα θεωρώ θετικό το γεγονός ότι οι φοιτητές δεν θα συμμετέχουν με την ψήφο τους στην εκλογή των πρυτανικών αρχών". Η 37χρονη επιστήμονας εξηγεί: "Στις εκλογές, εξάλλου, δεν παίρνουν μέρος όλοι οι φοιτητές, αλλά οι συνδικαλιστές και οι ηγεσίες των παρατάξεων. Εσωτερικά γινόταν πολύ μεγάλο παιχνίδι. Η ψήφος τους είχε ανταλλάγματα".
    Ο 35χρονος γιατρός επικροτεί για τους ίδιους λόγους την κατάργηση της ψήφου των φοιτητών. Διαβεβαιώνει ότι αν ήταν φοιτητής δεν θα έμπαινε στον πειρασμό να κάνει καταλήψεις. "Είχα χάσει έναν χρόνο στο πτυχίο εξαιτίας των καταλήψεων. Οκτώβριο ήταν η τελευταία εξεταστική και μπόρεσα να ξαναδώσω μάθημα τον Ιούνιο", θυμάται. Μα πώς αποφασίζονται οι καταλήψεις; "Οι λίγοι που κάνουν επαναστατική γυμναστική αποφασίζουν για τους πολλούς", απαντά.
    Η Μάγδα Χ. είναι φαρμακοποιός και πρώην μέλος της ΔΑΠ. Στη σχολή της είχε εκλεγεί πρόεδρος. Αλλά δεν ήταν μια ευχάριστη περίοδος για εκείνη. Όπως λέει, βρισκόταν σε διαρκή πόλεμο όχι τόσο με μέλη των άλλων παρατάξεων, αλλά με συμφοιτητές της, που ανήκαν στον ίδιο ιδεολογικό χώρο. "Το σύστημα των φοιτητικών παρατάξεων στα πανεπιστήμια είναι εκατό φορές πιο σάπιο από το κεντρικό πολιτικό σύστημα", εκτιμά. "Υπήρχαν καθηγητές που έδιναν σημειώσεις μόνο στη ΔΑΠ ή μόνο στην ΠΑΣΠ ανάλογα με τη δική της ιδεολογική τοποθέτηση. Κάναμε χορούς ή εκδρομές και κανένας δεν απέδιδε λογαριασμό σε κανέναν για τα χρήματα, που συγκεντρώναμε. Κάποια στιγμή επιχείρησα να εφαρμόσω μερικούς κανόνες διαφάνειας. Κάποιοι έφτασαν στο σημείο να αφαιρέσουν το έγγραφο με την υποψηφιότητά μου από τον φάκελο στις επόμενες εκλογές", διηγείται.
    Παρά την αρνητική της εμπειρία, η 32χρονη φαρμακοποιός δηλώνει αντίθετη στον εξοστρακισμό των φοιτητών από την εκλογική διαδικασία της ανάδειξης των διοικητικών αρχών. "Θα συμφωνούσα με τη μείωση του ποσοστού", δηλώνει. "Στη δική μας σχολή, για παράδειγμα, είχαμε φτάσει οι φοιτητές που ψήφιζαν να είναι περισσότεροι από τα μέλη του διδακτικού προσωπικού. Ελέγχαμε πλήρως την κατάσταση και αυτό ασφαλώς δεν είναι σωστό. Πιστεύω, ωστόσο, ότι ο φοιτητής είναι εξ' ορισμού στο επίκεντρο της εκπαιδευτικής διαδικασίας κι επομένως πρέπει να έχει λόγο και θεσμοθετημένο δικαίωμα έκφρασης αυτού του λόγου. Αυτό που πρέπει να αλλάξει κυρίως είναι η νοοτροπία". Η ίδια βλέπει με σκεπτικισμό τις καταλήψεις. "Όπως και σε τόσα άλλα πράγματα, υπερβάλλαμε και σε αυτό. Ίσως αυτή τη φορά να υπάρχει πραγματικά λόγος να προχωρήσεις ακόμη και σε κατάληψη. Αλλά όταν καταλαμβάνονται σχολές για ψήλου πήδημα, αισθάνεσαι ότι το μήνυμα, που θέλεις να περάσεις με αυτήν την ενέργεια, έχει χάσει τη δυναμική του".
    Αντιθέτως, ένας 43χρονος δικηγόρος, ο Νίκος Δ., επίσης πρώην μέλος της ΔΑΠ, εκφράζει την πλήρη διαφωνία του. "Η δική μας παράταξη ήταν πάντα μακριά από την κουλτούρα των καταλήψεων. Τώρα ακούω ότι υπάρχουν σκέψεις να συμμετάσχουν για πρώτη φορά στις καταλήψεις", δηλώνει. Ο ίδιος βλέπει με νοσταλγία, αλλά και με διάθεση αυτοκριτικής εκείνη την περίοδο της ζωής του. "Πολύ συχνά χάναμε τον στόχο, που σε ένα πανεπιστήμιο δεν είναι άλλος από τη γνώση. Καμιά φορά αισθάνομαι ότι υπηρέτησα σε έναν κομματικό στρατό και αναρωτιέμαι τον λόγο. Θυμάμαι, επίσης, περιστατικά στα οποία πρωταγωνιστούσαν μέλη των φοιτητικών παρατάξεων και πραγματικά δεν αισθάνομαι καθόλου περήφανος. Πολλές φορές η σχολή μας θύμιζε αρένα".
    Τι θα συμβούλευαν τους συναδέλφους τους που κάθονται ακόμη στα φοιτητικά έδρανα; "Να μην βλέπουν το δέντρο χάνοντας το δάσος", απαντά ο δικηγόρος και οι υπόλοιποι συμφωνούν μαζί του.

ΠΗΓΗ: ΑΠΕ - ΜΠΕ