Με σύμμαχο την υπομονή και με αρκετή ... τύχη, το ερασιτεχνικό ψάρεμα αποτελεί για πολλούς μια ευχάριστη δραστηριότητα. Υπάρχουν, ωστόσο, κι αυτοί, που ανήγαγαν τη δραστηριότητα αυτή σε αγώνα, δίνοντάς του το όνομα «αθλητική αλιεία». Νικητής είναι αυτός που σε διάστημα λίγων ωρών θα βγάλει τα περισσότερα κιλά ψάρια.
    Στην Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι το συγκεκριμένο άθλημα-χόμπι είναι σχετικά νέο, η Ομοσπονδία της αθλητικής αλιείας αριθμεί ως μέλη χιλιάδες ψαράδες. Οι αγώνες διεξάγονται συνήθως σε λίμνε και όλοι οι συμμετέχοντες ψαρεύουν από τη στεριά, με καλάμια, με ειδικές πετονιές και αγκίστρια για να μην τραυματίσουν τα ψάρια.
    Νικητής είναι ο ψαράς που θα βγάλει περισσότερα κιλά ψαριών, ενώ σε περίπτωση ισοβαθμίας, νικητής αναδεικνύεται αυτός που έχει πιάσει το μεγαλύτερο ψάρι. Τα ψάρια που πιάνονται φυλάσσονται σε ειδικές θήκες με νερό, μέσα στη λίμνη, για όσο χρονικό διάστημα διαρκεί ο αγώνας. Κατόπιν, οι κριτές ζυγίζουν τα ψάρια κι αμέσως μετά αφήνονται και πάλι ελεύθερα. Σε περίπτωση που κάποιο ψάρι έχει τραυματιστεί σοβαρά, τότε τού δίνεται αντιβίωση και επουλώνονται οι πληγές με ιώδιο ή άλλα φάρμακα.
    Η παράκτια αλιεία είναι μόνο ένα από τα τέσσερα αγωνίσματα. Τα άλλα τρία είναι η συρτή από κινούμενο σκάφος, όπου οι ψαράδες βρίσκονται σε βάρκα και κυνηγούν μεγαλύτερου μεγέθους ψάρια, το ψάρεμα κυπρίνου που γίνεται σε γλυκό νερό και οι βολές θαλασσίων βαρών. Το τελευταίο δεν γίνεται ούτε σε θαλάσσιο ούτε σε γλυκό νερό, αλλά σε χωράφι και νικητής είναι αυτός που θα ρίξει πιο μακριά. Σ' αυτό το άθλημα υπάρχουν επιδόσεις από ψαράδες κοντά στα 250 μέτρα.
    «Στόχος των συμμετεχόντων είναι να ρίξουν όσο πιο μακριά γίνεται τα βαρίδια. Αυτό το στυλ απαιτεί τόσο δύναμη όσο και τεχνική που μοιάζει αρκετά με την αντίστοιχη των ακοντιστών και των σφυροβόλων. Οι κορυφαίοι αθλητές κάνουν βολές, που αγγίζουν ακόμα και τα 250 μέτρα», αναφέρει ο Ανδρέας Σωτηρόπουλος, που είναι από τους πιο παλιούς του συγκεκριμένου σπορ στην Ελλάδα.
    Μάλιστα, έχει συγκροτηθεί και εθνική ομάδα αθλητικής αλιείας, που μπορεί στο πρώτο παγκόσμιο πρωτάθλημα να κατέλαβε την τελευταία θέση, λόγω απειρίας, όμως στην επόμενη συμμετοχή της «σκαρφάλωσε» στη δεύτερη θέση, ενώ φέτος, στο πρωτάθλημα που φιλοξενήθηκε στην Ιταλία έπεσε στη 19η.
    «Αυτό που κάνουμε είναι ένα όμορφο χόμπι. Το χόμπι μας έχει να κάνει μόνο με το να βγάλουμε το ψάρι από το νερό. Σε καμιά περίπτωση δεν μας ενδιαφέρει να το βάλουμε στο τραπέζι μας. Αν κατά τη διάρκεια του ψαρέματός μας τραυματιστεί κάποιο ψάρι, τότε τού παρέχουμε τις πρώτες βοήθειες. Μέχρι και αντιβιοτικό θα του δώσουμε. Επίσης οι πεπονιές μας είναι ειδικές και σε περίπτωση που κοπούν, αποβάλλονται από τον οργανισμό του ψαριού», αναφέρει ο πρόεδρος του αθλητικού συλλόγου ερασιτεχνών αλιέων Πτολεμαΐδας, Ιωάννης Ταταρίδης.
    «Έχουμε πιάσει ψάρια με κομμένα χείλη. Επίσης, έτυχε να πιάσουμε το ίδιο ψάρι μέσα σε 12 ώρες διαφορά. Αυτό επιβεβαιώνει αυτό που λένε ότι η μνήμη του ψαριού διαρκεί μόλις μερικά δευτερόλεπτα και ότι το ψάρι θέλει να τρώει ανά τακτά χρονικά διαστήματα», προσθέτει.
    Το αγαπημένο ψάρι των αθλητών είναι ο κυπρίνος. Αν και τα προηγούμενα χρόνια ήταν άφθονος στις ελληνικές λίμνες, εντούτοις κάθε χρόνο λιγοστεύει. «Κάποτε, τα ψάρια στις ελληνικές λίμνες ήταν πολλά. Αυτά, όμως, έχουν λιγοστέψει. Το μεγαλύτερο πρόβλημα το δημιουργούν οι επαγγελματίες ψαράδες που ψαρεύουν ακόμη και κοντά στις ακτές με ‘φοσφοριζέ' δίχτυα. Αυτό έχει ως συνέπεια να ξεριζώνουν ό,τι υπάρχει στο βυθό. Από μεγάλο μέχρι και μικρό ψάρι. Αυτό είναι θάνατος για τη ζωή της λίμνης. Φυσικά, η νομοθεσία αναφέρει ότι πρέπει να ψαρεύει τουλάχιστον 100 μέτρα από την ακτή. Εμείς από την πλευρά μας προσπαθούμε να βάλουμε τέλος σ' αυτή την ασυδοσία. Όμως, οι εκκλήσεις μας πέφτουν στο κενό», αναφέρει ο κ. Ταταρίδης.
    Η έλλειψη ψαριών στις ελληνικές λίμνες αναγκάζει τους λάτρεις του αθλήματος να πηγαίνουν σε χώρες του εξωτερικού.
    Αν και ο κ. Ταταρίδης ψαρεύει ερασιτεχνικά πολλά χρόνια, εντούτοις ο ίδιος δεν τρώει ψάρι. «Σαν κι εμένα, υπάρχουν πολλά άλλα άτομα. Για εμάς, μεγάλη σημασία έχει να πιάνουμε τα ψάρια κι όχι να τα τρώμε. Ακόμη και όταν θελήσουμε να πάρουμε ψάρια στο σπίτι, τότε επιλέγουμε τα πολύ μικρά. Κι αυτό γιατί τα μεγάλα ψάρια σημαίνει ότι έχουν περισσότερο χαβιάρι, άρα περισσότερα αυγά και κατά συνέπεια περισσότερες ευκαιρίες να επιβιώσουν περισσότερα ψάρια. Επίσης ένα μεγάλο ψάρι- για παράδειγμα 10 ετών- σημαίνει ότι είναι υγιές και ότι αξίζει να συνεχίσει να ζει».
    Όσο για την καλύτερη ψαριά; «Θυμάμαι πριν από λίγα χρόνια μια παρέα επτά ατόμων, μέσα σε δύο ημέρες, βγάλαμε 750 κιλά», επισημαίνει ο πρόεδρος του συλλόγου ερασιτεχνών αλιέων Πτολεμαΐδας.
    Το ψάρεμα είναι ένα χόμπι για όλες τις ηλικίες προσθέτει, επισημαίνοντας πως μεταξύ των μελών του συλλόγου του υπάρχει ένας μικρός ψαράς 12 ετών κι ένας συνταξιούχος 70!
    Αξίζει να σημειωθεί ότι η χώρα μας θα διεκδικήσει τη διοργάνωση long casting τον Σεπτέμβριο του 2012 στο Αμύνταιο, για την οποία η τελική απόφαση θα ληφθεί στις αρχές του έτους.