ΠΑΛΛΑΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ – ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ – ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ – ΑΝΑΛΥΤΗΣ Α.Ε.J./ I.F.J.

Τους βλέπουμε αλλά κάνουμε πως δεν τους βλέπουμε. Τους ακούμε αλλά κάνουμε ότι δεν ακούμε. Υπάρχουν κάποιοι που πάντα ήταν ελεύθεροι. Υπάρχουν και κάποιοι που δεν άντεξαν την καταπίεση, την εξαθλίωση, την διάλυση και απομονώθηκαν. Ο πόνος τους μεγάλος. Δεν θα τους δούμε να σπρώχνουν τη ζωή τους, ανάλογα με την ιδεολογία τους. Έκαναν θυσίες, γιατί κατάλαβαν ότι χωρίς θυσίες η ζωή δεν έχει νόημα και αξία. Ο αγώνας τους δεν ήταν θεωρητικός. Ο αγώνας τους ήταν ουσιαστικός. Η ιστορία αποτελεί για αυτούς μεγάλο κεφάλαιο. Υπάρχουν, κρυμμένοι μέσα στην καθημερινότητα, ριζωμένοι στα σπλάχνα της μάζας. Η αφάνεια τους δεν ήταν επιλογή τους. Ο πόνος που νιώθουν έχει μετουσιωθεί σε «έρωτα» για ζωή.

Δημήτρη, άνοιξες το μαγαζί με τα ψιλικά όταν απολύθηκες από την εταιρεία και αναζήτησες τρόπους για να ταΐσεις τα μικρά τότε παιδιά σου. Ήξερες ότι ο δρόμος αυτός ήταν το λιμάνι σου. Πολλές ώρες δουλειάς. Τώρα η πιθανότητα να κρατηθεί το μαγαζί ολοένα και ξεμακραίνει. Ο πόνος σου, μια μέρα δρόμος…

Μαρία, έχασες τη μονάκριβη κορούλα σου στα 16 της χρόνια, αφού δεν έμεινε τίποτα άλλο να πουλήσεις, τρέχοντας και ξοδεύοντας από τη μια μεριά του πλανήτη στην άλλη αναζητώντας ελπίδες. Τώρα έκανες παιδιά σαν τα παιδιά όλου του κόσμου, αλλά η εικόνα της τελευταίας ανάσας της την νομίζεις δικιά σου σε κάθε στιγμή σου. Ο πόνος σου χαραγμένος στο κορμί σου…

Στέλιο, προσπάθησες να χαρίσεις στιγμές χαράς στους γέροντες γονείς σου προσφέροντας την αίσθηση ότι δεν ξευτελίστηκε η αξιοπρέπεια των ανθρώπων και το ατύχημα σου σε σακάτεψε. Κατάλαβες ότι η φθορά του χρόνου υπάρχει πάνω μας αλλά την βλέπουν μόνο οι άλλοι. Είναι ο νόμος αμείλικτος να αυξάνει η εντροπία του συστήματος… ντροπή μας…

Γιώργο, μετά από 35 χρόνια δουλειάς πήρες τη σύνταξη και περίμενες τη γυναίκα σου δύο χρόνια να τελειώσει και αυτή για να ξοφλήσετε με το εφάπαξ εκείνης το δυάρι που πληρώνατε τα τελευταία 25 χρόνια. Αντί για την εξόφληση ήρθε ο θάνατος της για να εξοφλήσει τους λογαριασμούς σου με τη ζωή… κουράγιο…

Ελένη, τελείωσες με άριστα τη σχολή σου και ενώ περίμενες την προκήρυξη του ΑΣΕΠ, είδες τη συμφοιτήτρια σου να διορίζεται στο νοσοκομείο μέσω μιας διαδικασίας που όσο κι αν θέλησες να καταλάβεις ήταν σχεδόν αδύνατο να βρεις την άκρη της… Κουράγιο…

Γρηγόρη, είδες τον αδερφό σου να πέφτει από τον τέταρτο για να τελειώνει έτσι τις υποχρεώσεις του προς το ΤΕΒΕ και τις ακάλυπτες επιταγές του. Άφησε τον Ορφέα στην αγκαλιά της ζωής και την ίδια έγκυο στο δεύτερο παιδί τους. Τώρα έχεις να φροντίσεις και αυτούς τους τρεις… ο πόνος αμέτρητος…

Ειρήνη, όταν χώρισες ο πρώην αγαπημένος σου ξεκαθάρισε, ότι δεν έχεις να λάβεις τίποτε για την ανατροφή του παιδιού σας. Ο μισθός στην εταιρεία μειώθηκε και οι ανάγκες του παιδιού αυξήθηκαν. Κανείς τα πάντα και το ξέρω. Κόβεις από δω, μειώνεις από κει και το παλεύεις να περάσει κι αυτός ο μήνας… σε θαυμάζω…

Χρόνη, έχασες στην πυρκαγιά τη σύζυγο και τα παιδιά σας και για μερόνυχτα ήταν αδύνατο να κλείσεις μάτι με δεκάδες χάπια να προσπαθούν να σου παρέχουν λίγες στιγμές ύπνου. Όταν κοντά στην αυγή ξύπνησες από την ψύχρα με ψυχραμένη την ψυχή σου, μάζεψε τα κουράγια σου και άναψε καινούρια φωτιά για να ζεστάνεις την ύπαρξη σου… με έναν πόνο αγκαλιά…

Σήμερα… με τόσους ζωντανούς νεκρούς, η προσοχή μας πρέπει να στραφεί στις αθώες νέες γενιές που έρχονται. Γιατί αν μέχρι τότε βρεθεί ένας τρόπος να μετράμε τον πόνο των ανθρώπων… θα πρέπει να υπάρχουν άνθρωποι για να τον μετρήσουμε…