ΣΕ ΝΕΑ... ΠΟΡΕΙΑΠΑΛΛΑΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ – ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ I.J.F.

Οι Ευρωπαίοι πολίτες στην μεγάλη τους πλειονότητα πιστεύουν ότι η σημερινή καταναλωτική κοινωνία μπορεί «να βελτιωθεί» στο μέλλον.
Ταυτόχρονα σημαντικό μέρος των κατοίκων του πλανήτη ελπίζουν ότι θα προσεγγίσουν τα δικά μας επίπεδα υλικής ευημερίας.
Έχουμε παγιδευτεί μέσα στην διεστραμένη δυναμική ενός πολιτισμού που δεν λειτουργεί αν δεν μεγενθύνεται και που όταν μεγενθύνεται καταστρέφει τις φυσικές βάσεις που τον κάνουν να υπάρχει.
Ένας πολιτισμός τελειώνει και πρέπει να οικοδομήσουμε έναν άλλο καινούργιο. Οι συνέπειες του να μην κάνουμε τίποτα ή να κάνουμε πολύ λίγα, μας οδηγούν κατευθείαν στην κοινωνική, οικονομική και οικολογική κατάρρευση.
Αλλά αν αρχίσουμε σήμερα μπορούμε ακόμα να γίνουμε οι πρωταγωνιστές μιας αλληλέγγυας και δημοκρατικής κοινωνίας που θα συμβιώνει ειρηνικά.
Θα γίνει η Ευρώπη το κοινό μας σπίτι; Αναρωτιούνται πολλοί. Η αναγόρευση της Ευρώπης σε επίπεδο του διαφωτισμού και της προόδου απλά διαγράφει όλη την σκοτεινή πλευρά της αποικιοκρατίας, του ρατσισμού, της κρατικής βίας, του ναζισμού, δύο παγκόσμιων πολέμων και του ολοκαυτώματος.
Ο χαρακτήρας της «Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης» αν σκεφτούμε ότι η Ευρώπη είναι εστία αγώνων, κινημάτων, επαναστάσεων φυσικά για εθνική και λαϊκή κυριαρχία, για εδραίωση της δημοκρατίας, και για διεκδίκηση κοινωνικής δικαιοσύνης.
Στην πραγματικότητα, η Ευρώπη είναι σε ένα σταυροδρόμι. Η κραυγή «θέλετε να φύγουμε από την Ευρώπη;» ακούστηκε πολλές φορές τα τελευταία χρόνια, σε όποιον θεωρεί ότι η ρήξη με ένα νόμισμα που λειτουργεί θηλειά της λιτότητας, και σε συνθήκες ανυπακοής που οδηγούν σε συνεχή επιτροπεία.
Η αριστερά σήμερα στην Ευρώπη ακολουθεί μια πολιτική εθνικής αξιοπρέπειας που πρέπει να επεξεργάζεται εναλλακτικά νομισματικά σχήματα και ισοτιμίες χωρίς απαραίτητα να θέτει διχαστικά το δίλημμα ευρώ ή εθνικό νόμισμα.
Η αποδέσμευση από την μνημονιακή συμφωνία είναι προϋπόθεση για την ανασυγκρότηση του αντιμνημονιακού μετώπου είναι όρος πολιτικής επιβίωσης αλλά και ιστορικής ωρίμανσης για την ευρωπαϊκή και ελληνική κοινωνία στο σύνολό της.
Το δημοκρατικό έλλειμα της «Ενωμένης Ευρώπης» παραμένει δομικό, αρκεί να σκεφτούμε όχι μόνο τους μετανάστες στους οποίους δεν έχει ακόμη αναγνωριστεί η ιδιότητα του πολίτη, αλλά και τους περιθωριοποιημένους, τους απόκληρους, τους απελπισμένους που γεμίζουν όλο και περισσότερο τους δρόμους της Ευρώπης.
Η ασθένεια «Δημοκρατίας» στην Ε.Ε. δεν θεραπεύεται με την αντιπαράθεση των λαών, αλλά με τη δημιουργία των προϋποθέσεων ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου, το οποίο θα σπάσει τους φραγμούς που ακόμη τους διαιρούν.