ΠΑΛΛΑΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ – ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ 

Έχει σημαίες, έχει ταυτότητα. Μια «άλλη Αμερική» δείχνει το δικό της πρόσωπο κατά της συντηρητικής πολιτικής. Μια άλλη Αμερική, ανατρεπτική, φιλοδοξεί να επαναφέρει τη χώρα στις οραματικές αρχές που χάραξαν οι «πατέρες» του έθνους.
Η Αμερική δεν είναι μια χώρα που κατοικείται μόνο από καουμπόηδες, είναι ένα απέραντο χωράφι όπου ξεφυτρώνουν αναρίθμητες διαφορετικές απόψεις, αντιφατικές ακόμη και ανατρεπτικές.Πολ Κρούγκμαν: Η  οικονομία της διαφθοράς  Οι αναγνώστες των «Τάιμς της Νέας Υόρ¬κης» απολαμβάνουν τα άρθρα του δύο φορές την εβδομάδα. Ένας από τους κα¬λύτερους οικονομολόγους της Αμερικής, ο Κρούγκμαν είναι γνωστός διεθνώς από τις εργασίες του για τις χρηματιστηριακές κρίσεις και το διεθνές εμπόριο. Από τότε που ο Τζορτζ Μπους εξελέγη πρόεδρος έ¬γινε το «μαύρο πρόβατο» του Κρού¬γκμαν.

Τα άρθρα του δεν έχουν μουσική, αλλά λέξεις και νούμερα, που αντηχούν στα αφτιά του προέδρου Μπους σαν εκ¬κωφαντικός ήχος. Ο Κρούγκμαν δεν ισορ-ροπεί τα πυρά του για ιδεολογικούς λό¬γους. Μέχρι τώρα η αριστερά δεν ευτύχη¬σε να δεχτεί τις υπηρεσίες του ανθρώπου που το 1982 ήταν ένας από τους συμβού¬λους του προέδρου Ρέιγκαν.Μάικλ Μουρ: Ανατρεπτικός από κούνιαΜοιάζει σαν να γεννήθηκε οργισμένος. «Έτσι έμαθα από μικρός», λέει. «Να μην μα¬σάω τα λόγια μου». Σκοτώνει τα θύματα του με ένα ξέσπασμα γέλιου και ύστερα χορεύει πάνω στο πτώμα τους. Στο τελευταίο βιβλίο του, που επιγράφεται «Που είναι η χώρα μου, φίλε;», υποστηρίζει πως η φαμίλια Μπους και η φαμίλια Μπιν Λάντεν τα είχαν καλά από καιρό. Απόδειξη: Αμέσως μετά τις επιθέσεις στο Γουέρλντ Τρέιντ Σέντερ, τα μέ¬λη της φαμίλιας Μπιν Λάντεν που βρίσκο¬νταν στις ΗΠΑ προστατεύτηκαν και φυγα¬δεύτηκαν από το FBI. Ο Μάικλ Μουρ είναι σπεσιαλίστας στο να βγάζει τα «άπλυτα» στη φόρα. Μικρός που πήγαινε στην εκκλη¬σία, μετρούσε τις μύγες στο ταβάνι και ανα¬ρωτιόταν αν την όστια την έφτιαχναν στο χέ¬ρι ή σε εργοστάσιο.Τζέρεμι Ρίφκιν: Τετελεσμένο μέλλον Κοινωνιολόγος, οικονομολό¬γος, ανθρωπολόγος. Και ηθι¬κολόγος. Στην προσωπικότη¬τα του Τζέρεμι Ρίφκιν δύσκο¬λα μπορεί να κολλήσει κανείς μια ετικέτα.

Ένα ακόμη από τα παιδιά του Βίλχελμ Ράιχ και του Χέρμπερτ Μαρκούζε είναι σήμερα 58 ετών. Κάθε του νέα σκέψη σημαδεύεται από ένα μπεστ σέλερ. 1995: Ο Ρίφκιν α¬νακοινώνει το «Τέλος της ερ¬γασίας», δηλαδή την έλευση μιας οικονομίας δύο ταχυτή¬των. 1998: Η «Εποχή της βιο-τεχνολογίας» καταγγέλλει το εμπόριο των γονιδίων που α¬ποτελεί συνέπεια της επανά¬στασης των βιοτεχνολογιών. 2000: Στην «Οικονομία του υ¬δρογόνου» στοχάζεται το μέλλον των ενεργειακών πό¬ρων του πλανήτη. Ο πόλεμος στο Ιράκ, με φόντο το γεω-στρατηγικό υπόβαθρο του πε¬τρελαίου, δικαιώνει για άλλη μία φορά τις απόψεις του.Η ΑΝΤΙΚΟΥΛΤΟΥΡΑ Σον Πεν: To «κακό παιδί» του Χόλιγουντ Η ταμπέλα του «κακού παιδιού» τού πηγαί¬νει μια χαρά. Στα 43 του χρόνια είναι αργά για να αλλάξει πια. Παραμένει το ίδιο εξεγερ¬μένος όπως τότε που έσπαγε τα μούτρα των ενοχλητικών παπαράτσι ή που ανακοίνωνε
ότι εγκατέλειπε το επάγγελμα του ηθοποιού, αηδιασμένος από το Χόλιγουντ, για να επι¬στρέψει μερικό χρόνια αργότερα. Οι ταινίες του σίγουρο δεν αγγίζουν το ευρύ αμερικα¬νικό κοινό, παραείναι ιδιόρρυθμες, παραεί¬ναι τολμηρές, παραείναι κοντά στο ευρωπαϊ¬κό πνεύμα. Άλλωστε έχουν κερδίσει βραβεία
στις Κάννες, τη Βενετία, το Βερολίνο. Απο¬φάσισε να ζήσει στο Σον Φρανσίσκο με τη σύζυγο του Ρόμπιν Ράιτ και τα δύο τους παι¬διά. Όμως, περπατώντας στους δρόμους, έ¬βλεπε παντού «φαντάσματα». Τόλμησε να τα κυνηγήσει ξεκινώντας, το δικό του πόλε¬μο. Πόλεμο στον πόλεμο. Πόλεμο στην Αμε¬
ρική;     Ναόμι Κλάιν: Ο εφιάλτης των εταιριώνΑμερικανίδα η Ναόμι Κλαιν; Η συγγραφέ¬ας του «No logo», αυτής της βίβλου του αντικαπιταλιστικού κινήματος, είναι Κα¬ναδέζα, αυτό είναι βέβαιο. Όμως, αν την κοιτάξει κανείς από πιο κοντά, αυτή η πασιονάρια ενός κόσμου χωρίς την τυραν¬νία των εμπορικών σημάτων, κόρη δύο νέων που επειδή διαφωνούσαν με τον πό¬λεμο στο Βιετνάμ, πέρασαν τα σύνορα, και εγγονή ενός συνδικαλιστή που οργά¬νωσε την πρώτη απεργία στα στούντιο της Ντίσνεϊ, είναι 100% πολίτις της «άλ¬λης» Αμερικής, Μέσα από τα άρθρα της στην «Γκλόουμπ & Μέιλ» του Τορόντο κατηγορεί τις αμερικανικές εταιρείες ότι «λεηλατούν το Ιράκ» και αποδίδει την «παρανοϊκή λογική του Μπιν Λάντεν» στην αμερικανική εξωτερική πολιτική. Η νεαρή δημοσιογράφος κάνει το γύρο του κόσμου μεταφέροντας στις αποσκευές της τις ιδέες της. Όμως δεν πρόκειται για έναν θηλυκό Τσε Γκεβάρα. Γιατί η Ναόμι μπορεί να μην καταδικάζει την πολιτική βία, αλλά πιστεύει σε μια άλλη ουτοπία.Ντον Ντε Λίλο: Η άφαντη ΑμερικήΜεγαλωμένος στο Μπρονξ, ο Ντον Ντε Λίλο είναι ένα καθαρά νεοϋορ-κέζικο προϊόν. Το 1971, όταν δημο¬σιεύει το πρώτο του μυθιστόρημα, «Αμερικάνα», θέλει να αγκαλιάσει όλη τη χώρα, σε όλες τις διαστάσεις. Το θέμα; Οι περιπλανήσεις ενός σκηνοθέτη που γυρίζει ένα ντοκιμαντέρ για τους Νάβαχο. Ο ήρω¬ας συνειδητοποιεί ότι η Αμερική που αναζητεί δεν μπορεί να βρεθεί. Η αληθινή Αμερική δεν υπάρχει, διαβεβαιώνει ο Ντε Λίλο. θα ήταν απλώς ένα ευφυολόγημα, αν ολό¬κληρο το έργο του συγγραφέα δεν περιστρε-φόταν γύρω από αυτή την αναζήτηση. Ο Ντε Λίλο σήμερα αι¬σθάνεται πως δεν έχει άλλη επιλο¬γή: Βάζει τον εαυτό του απέναντι στους μηχανισμούς της κοινωνίας, της πολιτικής και των μέσων ενημέ¬ρωσης

.ΟΙ ΔΙΑΦΩΝΟΥΝΤΕΣ

Κοέν & Γουόλτερ: Σοσιαλιστές – ρεαλιστές «Dissent», δηλαδή «Διαφωνία», είναι ο τίτ¬λος του περιοδικού τους - ένας τίτλος που δύσκολα εκφράζει σε όλη της την ένταση την αντίσταση τους στο σύστημα. Το περιοδικό του Μίτσελ Κοέν και του Μάικλ Γουόλτσερ γεννήθηκε ακριβώς πριν από πενήντα χρόνια και ήταν μια διπλή άρνηση: του σταλινισμού και του μακαρθισμού. Είναι διπλά πρωτότυ¬πο. Από τη μια καταδικάζει αποφασιστικά το κατεστημένο και από την άλλη προπαγανδί¬ζει ένα «σοσιαλισμό του εφικτού», δηλαδή φιλελεύθερο - με την αμερικανική έννοια του όρου. «Η αμερικανική αριστερά ξέχασε ότι η πολιτική σημαίνει πρώτα από όλα βελτίωση της καθημερινής ζωής των ανθρώπων», λέ¬ει ο Μίτσελ Κοέν, καθηγητής της Σύγχρονης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια.

Στό¬χος των δύο διευθυντών του περιοδικού εί¬ναι να γίνει το «Dissent» για τους Δημοκρα¬τικούς ό,τι είναι το «Weekly Standard» για τους συντηρητικούς Ρεπουμπλικάνους: ένας πόλος επιρροής, μια δεξαμενή ιδεών. Έργο δύσκολο, επειδή η στρατηγική του Κλίντον, που θώπευε το κέντρο και τη μεσαία τάξη, έ-κανε τους Δημοκρατικούς να ξεχάσουν τους υπόλοιπους, τους αποκλεισμένους, τις μειο¬νότητες, τους εργαζόμενους που απομα¬κρύνθηκαν από τα συνδικάτα. «Είναι δικό μας χρέος να οργανώσουμε πάλι αυτούς τους ανθρώπους», λέει ο Μάικλ Γουόλτσερ, επικεφαλής του τμήματος Κοινωνικών Επι¬στημών στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον.Τζιμ Χαϊτάουερ: Ο λιβελογράφος  

Ένας Ραλφ Νέιντερ με το χιούμορ του Μάικλ Μουρ στην τεξανική εκ¬δοχή του. Είναι ο πιο δημοφιλής α¬πό τους λαϊκιστές αρθρογράφους. Αντί για μελάνι χρησιμοποιεί βιτριόλι. Προσφιλής του στόχος εί¬ναι η «κλεπτοκρατική» Αμερική, που ο ίδιος αισθάνεται ολοένα και πιο δυσάρεστα να είναι πολίτης της. 1) «Επειδή ο πληθυσμός αυ¬τής της χώρας κυβερνάται από κλέφτες». 2) «Επειδή οι άνθρωποι που την κυβερνούν καλλιεργούν την τέχνη της μεταβί¬βασης χρήμα¬τος και εξουσίας από τους πολ¬λούς στα χέρια μιας μικρής ελίτ». 3) «Επειδή η εξουσία μονοπωλείται από μια κλίκα που έχει κατα¬χραστεί την ελευθερία και τα δη¬μοκρατικά δικαιώματα του λαού».Πάρκερ & Στόουν: Τα καρτούν που σκοτώνουνΟ ένας ξανθός, ο άλλος όχι. Ο ένας μοιάζει με πλεϊμπόι και ο άλλος με καθηγητή της Χημείας. Και οι δύο, ο Τρέι Πάρκερ, 34 ετών, και ο Ματ Στόουν, 32 ετών, συνθέτουν την εμβληματική εικόνα μιας Αμερικής λευκών και καλοταϊσμένων. Όμως, με τους κακούς τρόπους τους και την ωμότητα τους υπονομεύουν τον πουριτανισμό και τον «αμερικα¬νικό τρόπο ζωής».

Είναι οι δημιουργοί των κινουμένων σχεδίων «Σάουθ Παρκ» και του φαρμακερού σεναρίου «Ο δικός μου Μπους». Ο αλκοολισμός, ο εκφυλισμένος πατριω-τισμός, ο υστερικός τοπικισμός, η θρησκευτική υποκρισία, όλη η «φύρα» του αμερικανικοί τρόπου ζωής τσακίζεται μέσα στο σατιρικό μύλο του Πάρκερ και του Στόουν.Ποντέστα & Μπούρστιν: Εργαστήριο ιδεών«Με το Κέντρο για την Αμερικανική Πρόο¬δο οι φιλελεύθεροι θα αποκτή-σουν το δικό τους πόλο σκέψης». Αυτά λέει ο Τζον Πο¬ντέστα, πρώην γενικός γραμματέας του Λευκού Οίκου του προέδρου Κλίντον. Σή¬μερα είναι πρόεδρος του Κέντρου για την Α¬μερικανική Πρόοδο και ελπίζει να αλλάξει με αυτό το συσχετισμό δυνάμεων. Έχει πολλή δουλειά μπροστά του, γιατί η πληρο¬φόρηση και η παραπληροφόρηση σήμερα ελέγχονται κυρίως οπό το ρεπου¬μπλικανικά «think tanks». Δεξί του χέρι ο Μπομπ Μπούρστιν, αντιπρό¬εδρος του Κέντρου για την Αμερικανική Πρόοδο.