Γράφει η ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΛΙΒΙΤΣΑΝΟΥ-ΝΤΑΝΟΥ

Φιλόλογος

Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πώς είναι μια βόλτα στο δάσος, αν ο ίδιος δε ζήσει τη μαγεία της φύσης και την ομορφιά της ζωής, οποιαδήποτε εποχή του χρόνου. Και να που φτάσαμε στην Άνοιξη κι αποφασίσαμε επιτέλους να περπατήσουμε εκεί, στο δάσος του Αγίου Χριστοφόρου, αφήνοντας πίσω το μικρόκοσμό μας, τη βοή της πόλης και τους καημούς της.

    Αφήσαμε το αυτοκίνητο έξω από τη μπάρα, εκεί που αρχίζει ο χωμάτινος δρόμος και ξεκινήσαμε. Δεξιά κι αριστερά μας τα πεύκα, οι ευκάλυπτοι, τα κυπαρίσσια μάς καλωσόρισαν∙ πού τέτοια υποδοχή  από ανθρώπους! Κι ανάμεσά τους ο ήλιος, αφέντης και βασιλιάς μάς ζέσταινε με τις ακτίνες του και μας οδηγούσε πιο μέσα, εκεί που ο κόσμος είναι άλλος, εκεί που η καρδιά αισθάνεται αφέντρα κι οδηγήτρα.

Συνοδοιπόροι μας πλήθος πουλιά, με το γλυκό κελάηδημά τους κι άλλα που ζευγαρώνανε, πετώντας ναζιάρικα και κάνοντάς μας να ζηλέψουμε.

     Ο δρόμος ευκολοδιάβατος, μιας και το χώμα ήταν ακόμα μαλακό από τις πρόσφατες βροχές και αταξίες του χειμώνα Προχωρώντας, κάτω αριστερά αφήναμε την πόλη του Αγρινίου, διακρίνοντας τις γειτονιές μια μια, με τα χαρακτηριστικά τους. Φτάσαμε σε μια πέτρινη βρύση, ήπιαμε νερό, πλύναμε το πρόσωπό μας που είχε αρχίσει να ιδρώνει και διαβάσαμε «κατασκευάστηκε επί αντιδημαρχίας Π.Τομαρά το έτος 2004».Συνεχίσαμε πιο γρήγορα, συζητώντας. Παρατηρήσαμε πως το δάσος εκείνη την ώρα δεν είχε μεγάλη επισκεψιμότητα, αλλά όλοι, όσοι μας συνάντησαν μας χαιρέτησαν με ευγένεια και ικανοποίηση ίσως πως κι εμείς είχαμε την ίδια ιδέα με εκείνους. Ένα όχημα της πυροσβεστικής πέρασε δίπλα μας αργά και διακριτικά.

      Η ώρα προχωρούσε, εμείς συνεχίζαμε. Μια ανηφόρα, πιο κάτω άλλη, ύστερα κατήφορος, με χιλιόμετρα να αφήνουμε πίσω μας, αλλά και να απολαμβάνουμε την ευτυχία ,που στο κέντρο καμιάς πόλης δε γνωρίσαμε. Τα σκιουράκια μάς χαλούσαν την ηρεμία, καθώς επιδεικτικά πετούσαν από το ένα δένδρο στο άλλο. Κάποια στιγμή διακρίναμε ένα ζευγάρι φίλων, που το συνόδευε ένα τεράστιο σκυλί. Μόλις μας είδε λες και κάτι έπαθε. Πήρε φόρα και κατευθείαν επάνω μας. Το μάλωσαν και την τελευταία στιγμή σωθήκαμε από τα κοφτερά του δόντια. Σταματήσαμε σε μια άκρη, να μας φύγει η τρεμούλα και μαζέψαμε αγριολούλουδα, ροζ και πιο κάτω κίτρινα και μπλε, αν και τα λυπηθήκαμε έτσι όπως γέρνανε το κεφαλάκι τους και μας παρακαλούσαν να τα αφήσουμε να ζήσουν.

    Είχαμε πλέον βαδίσει αρκετά. Πίσω μας αφήσαμε την πόλη που τσίριζε από τους ήχους των αυτοκινήτων και τα γκαζ των μηχανών .Μπροστά μας και απέναντι στους λόφους ελαιώνες και φωνές των αφεντάδων τους, που αγωνίζονταν να ζήσουν. Και πιο πέρα οι καταρράχτες .Ναι, κάπου στο τέλος της διαδρομής το νεράκι κατέβαινε ορμητικά και μάγευε το βλέμμα ,που κουρασμένο ήθελε να χαλαρώσει  και να δώσει εντολή για επιστροφή. Έπρεπε να κάνουμε άλλη τόση ώρα, για να πάρουμε το αυτοκίνητο από τον Άγιο Χριστόφορο, που το αφήσαμε. Ήταν η πρόφαση, να περπατήσουμε στο δάσος , έχοντας αυτή τη φορά το Αγρίνιο μπροστά μας κι αργότερα κάτω και δεξιά. Ένας επίγειος παράδεισος, με συντροφιά τη βουή των μελισσών, το χάδι του ανέμου, τα καταπράσινα δένδρα, το κελάρυσμα του νερού που ξεπρόβαλλε νωχελικά από την πέτρα .Ξεχασμένοι κι ευτυχισμένοι δε νιώθαμε την κούραση, αλλά διακρίναμε από εκεί το πάρκο, το ένατο Δημοτικό, το γήπεδο του Παναιτωλικού, τον Άγιο Θωμά, το κτίριο του ΟΤΕ , τον Άγιο Δημήτριο κι ένα σωρό μονοκατοικίες ή πολυκατοικίες, που στεγάζουν χιλιάδες ανθρώπων, με τις χαρές και τα προβλήματά τους.

Πέρασε σχεδόν μια ώρα και αναπνεύσαμε. Επιστρέψαμε στο σπίτι λες και γυρίσαμε από άλλον πλανήτη .Δώσαμε υπόσχεση να κάνουμε πιο συχνά αυτή τη διαδρομή. Να βλέπουμε πώς λειτουργεί  η φύση κάθε εποχή, κάθε μέρα και κάθε ώρα της μέρας. Προτρέπουμε την πολιτεία να φροντίζει αυτό το δώρο της φύσης, τους δασκάλους και τους γονείς να πάνε εκεί τους μαθητές ή τα παιδιά τους ,τους ποδηλάτες να κάνουν τη διαδρομή με ποδήλατο, τον καθένα να περπατήσει και να αξιολογήσει το περιβάλλον .Κυρίως όμως επιδιώκουμε  να καταλάβουμε όλοι  πως το δάσος του Αγίου Χριστοφόρου  είναι η ζωή μας και πάντα οφείλουμε να το αγαπάμε και να το προστατεύουμε από κάθε απειλή.