-Για πόσο ακόμα γιατρέ;

- Δε γνωρίζουμε.

-Θα ζήσει;

- Όλα τα στοιχεία μέχρι στιγμής δείχνουν πως τη βγάζει δε τη βγάζει μέχρι την άνοιξη.  Παρόλα αυτά θα χρειαστούμε κάποια ζωτικά όργανα να μεταμοσχευθούν τα οποία θα πρέπει να δοθούν από εσάς, τους συγγενείς. Για να μη σας κουράζω αγαπητοί μου σας λέω ότι θα πρέπει να θυσιαστεί κάποιος/οι προκειμένου να σωθεί ο άνθρωπος σας.

Ο παραπάνω διάλογος μπορεί κάλιστα να χρησιμοποιηθεί για να περιγράψει τις συνομιλίες που ενδεχομένως να γίνονται μεταξύ της τρόικας και της Ελληνικής κυβέρνησης αυτές τις μέρες. Η τρόικα απαίτησε να γίνουν απολύσεις στο δημόσιο τομέα προκειμένου να μειωθεί δραστικά το κόστος του Δημοσίου. Η ελληνική κυβέρνηση προσανατολίζεται στο να μετατάξει τους εργαζομένους αυτούς σε άλλες υπηρεσίες. Ουσιαστικά όμως έτσι θα μεταφερθεί το κόστος αυτών των εργαζομένων στην υπηρεσία για την οποία προορίζονται , κάτι το οποίο οι δανειστές μας θεωρούν ως νέα πρόσληψη. Αυτό που απομένει να δούμε είναι αν η κυβέρνηση θα αντισταθεί στο αναθεωρημένο μνημόνιο και θα πει όχι στις μαζικές απολύσεις ή θα αναγκαστεί κάτω από τη πίεση και το φόβο του να κοπεί ο ομφάλιος λώρος με το πρόγραμμα στήριξης να θυσιάσει χιλιάδες εργαζομένους προκειμένου να αποφευχθούν τα χειρότερα. Ας μη γελιόμαστε, η χώρα μας έχει χρεωκοπήσει ουσιαστικά από τη στιγμή που μπήκαμε στο πρόγραμμα στήριξης αφού αδυνατούσαμε να καλύψουμε τις πληρωμές μας σε μισθούς και συντάξεις. Και όπως πολύ σοφά ομιλεί ο λαός μας, ‘'αφού μπήκαμε στο χορό θα χορέψουμε''. Να χορέψουμε, ναι, αλλά νηστικό αρκούδι χορεύει; Δύσκολα, πόσο μάλλον όταν βλέπει τον αρκουδιάρη του να κάθεται σε μια αναπαυτική πολυθρόνα και να απολαμβάνει το πλουσιοπάροχο γεύμα του και την ίδια στιγμή αυτό είναι υποχρεωμένο να χορεύει για να φέρει και άλλα λεφτά στο σακούλι.

Θεωρώ πως η πλειοψηφία της κοινωνίας μας αναγνωρίζει τον υπερβολικά διογκωμένο αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων για το μέγεθος και τις ανάγκες της χώρας μας, θέσεις που τη τελευταία δεκαετία αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο ελέω πελατοκεντρικών σχέσεων των κομμάτων με τους πολίτες. Από την άλλη όμως δε θα πρέπει να παρασυρθούμε και να καταφεύγουμε σε ακραίες σκέψεις του τύπου ‘'να απολυθούν οι μισοί δημόσιοι υπάλληλοι'' γιατί αυτοί είναι η αιτία του κακού. Μια απόλυση δημοσίου υπαλλήλου συνεπάγεται πολλαπλάσιες κενές θέσεις σον ιδιωτικό τομέα, γεγονός που αυτή τη στιγμή δε μπορεί να αντέξει η ελληνική αγορά. Η λύση δεν είναι ‘'πονάει χέρι-κόβει χέρι''. Πιθανές απολύσεις χιλιάδων εργαζομένων θα επιφέρουν, εκτός απο πρωτοφανείς κοινωνικές αναταραχές στο εσωτερικό της χώρας , δραστική μείωση της ζήτησης για αγαθά και υπηρεσίες και κατά συνέπεια ακόμα μεγαλύτερη ύφεση. Αυτό φυσικά δεν αναιρεί το γεγονός πως σε μεσομακροπρόθεσμο ορίζοντα ο δημόσιος τομέας πρέπει να μειωθεί και να εκσυγχρονιστεί προκειμένου να προσφέρονται υπηρεσίες υψηλότερου επιπέδου στους πολίτες αυτής της χώρας. Αυτό που κρίνεται σκόπιμο όμως να γίνει είναι να δημιουργηθούν οι κατάλληλες προυποθέσεις πρώτα ώστε οι χιλιάδες εργαζόμενοι να είναι σε θέση να διεκδικούν με αξιώσεις μια θέση εργασίας. Σε καμιά περίπτωση η απόλυση τόσων εργαζομένων σε ένα περιβάλλον που οι θέσεις εργασίας  υπάρχουν με το σταγονόμετρο δε θα βοηθήσει τω χώρα μας. Εξάλλου, ας μη ξεχνάμε ότι η ανεργία και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό φέρνει κοινωνική αναταραχή, εξαθλίωση, αύξηση του παράνομου εμπορίου και της εγκληματικότητας, στοιχεία που είναι ικανά να πυροδοτήσουν την εύρυθμη λειτουργία του κράτους και να τινάξουν στον αέρα τις όποιες προσπάθειες διάσωσης της χώρας. Το σχέδιο διάσωσης με τη παροχή οικονομικής στήριξης προς τη χώρα μας, μας προσφέρει προσωρινά οξυγόνο προκειμένου να χορηγήσουμε στον ασθενή το κατάλληλο φάρμακο. Η υπερβολική όμως δόση φαρμάκου είναι πιθανό να επιφέρει τα αντίθετα αποτελέσματα από τα επιθυμητά. Δε μπορούμε να ζητάμε ο ασθενής να περπατήσει μέσα σε μια ώρα μετά από εγχείρηση καρδιάς.   

Ο ελληνικός λαός βιώνει μια πρωτοφανή οικονομική κατάσταση το τελευταίο χρόνο αφού αναγκάζεται να περικόψει τις δαπάνες του (αναγκαίες και μη) σε μεγάλο βαθμό. Είναι αλήθεια πως και εμείς ως πολίτες στη πλειονότητα μας φέρουμε ευθύνη ως ένα βαθμό για το σημείο που έχουν φτάσει τα πράγματα, ευθύνη ηθική πρωτίστως, ευθύνη που πιστέψαμε πως ξαφνικά γίναμε μια χώρα υπηρεσιών, μια χώρα που καταναλώναμε χωρίς να παράγουμε, μια χώρα που αναζητούσαμε το εύκολο χρήμα, την εύκολη και ξεκούραστη εργασία στο δημόσιο, την εύκολη διασκέδαση. Δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο, ακόμα και τώρα που η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο, η πλειοψηφία των πολιτών είναι διατεθειμένοι να βάλουν το μαχαίρι στο κόκαλο και να θυσιάσουν (λίγα ή πολλά) από τα κεκτημένα τους. Αυτό για το οποίο όμως είμαι απόλυτα σίγουρος είναι για το γεγονός πως οι Έλληνες και οι Ελληνίδες διαθέτουν ακόμα φιλότιμο αλλά για να ενεργοποιηθεί θα πρέπει να δουν και αντίστοιχα αυτούς που ευθύνονται για τη διαχείριση της δημοσίας περιουσίας και την απώλεια μεγάλου μέρους από τα κρατικά ταμεία να πληρώσουν στο σημείο που τους αναλογεί. Και τότε είμαι σίγουρος πως το αρκούδι, έστω και εξαθλιωμένο, θα σηκωθεί να χορέψει ξανά.

                                                                                                                                               Γαρδικιώτης Δημήτρης

Οικονομολόγος, Msc