ΠΑΛΛΑΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ – ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ – ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ – ΑΝΑΛΥΤΗΣ AEJ/IFJ

Τις μεγαλύτερες αλλαγές στην ζωή μας, δεν τις συζητάμε με κανένα. Δεν τις ανακοινώνουμε, δες τις φωνάζουμε, δεν τις παρουσιάζουμε και το κυριότερο δεν τις διαφημίζουμε.

Μια ζωή περιμένουμε το Σαββατοκύριακο, τις αργίες, τις γιορτές, το καλοκαίρι, τον έρωτα, ακόμη και την ευτυχία. Παθητικοί δέκτες της ενεργούς ζωής μας. Πόσο αχάριστοι είμαστε τελικά οι άνθρωποι;

Αντί να εκτιμήσουμε τη ζωή που μας «δόθηκε», να την εκμεταλλευτούμε στο έπακρο, γινόμαστε μικροαστοί και… λίγοι για αυτήν… ακατάλληλοι.

Οι αλλαγές έγιναν μέσα από μια έκρηξη, την πιο ανύποπτη στιγμή, που ήταν τόσο δυνατή που μας έκαναν κομμάτια. Και πήρε καιρό να τα μαζέψουμε. Ήταν πολλά και μας είχαν σκορπίσει στους πέντε ανέμους. Όμως κάτσαμε και τα μαζέψαμε όλα, με υπομονή.

Αλλά τα κρατήσαμε, αλλά τα φυλάξαμε, αλλά τα πετάξαμε και κάποια από εκείνα που απέμειναν τα βάλαμε στην θέση που τους άξιζε.

Είμαστε ακατάλληλοι να νιώσουμε, να γευτούμε, να υπάρξουμε. Συνεχώς προγραμματίζουμε το μετά και γλιστράει μέσα από τα χέρια μας το τώρα και καμιά στιγμή δεν είναι η ίδια. Γεμίσαμε τους τοίχους με φωτογραφίες και όχι αναμνήσεις, ανθρώπους χωρίς τις σχέσεις τους.

Αυτή είναι άραγε η ζωή που σχεδιάσαμε; Μήπως πρέπει να αφήσουμε τα σχέδια και τα προγράμματα και να δοκιμάσουμε τα όνειρα;

Χιλιάδες όνειρα που φυλακίσαμε μέσα μας για διάφορους λόγους αν τα ελευθερώσουμε θα μπορέσουμε πιο εύκολα να τα ζήσουμε και να ξεφύγουμε από αυτήν την αναμονή στην οποία βολευτήκαμε…

…Τι δύναμη θα είχε η κόλαση εάν όλοι όσοι είναι εδώ φυλακισμένοι δεν μπορούσαν να ονειρευτούν τον παράδεισο;…

Από τα κομμάτια μας, θα βρούμε 2 – 3 το πολύ που θα μείνουν εκεί που ήταν από την αρχή, γιατί είναι εκείνα που ήταν πάντα καθαρά και δεν έσπασαν ποτέ. Είναι εκείνα που άντεξαν. Και στεκόμαστε και πάλι όρθιοι. Φαινομενικά ίδιοι, φαινομενικά απαράλλαχτοι και ουσιαστικά άγνωστοι. Τόσο άγνωστοι που με κάποιους θα πρέπει να ξανασυναντηθούμε. Με τους άλλους, απλά θα χάσουμε το χρόνο μας.

Αδυνατούμε να κατανοήσουμε ότι είναι μέρος ενός ολοκληρωμένου σεναρίου με μυστήριο, ίντριγκες και πλοκή. Κάθε φορά που καίγεται η Ελλάδα, παίρνουμε μια γερή δόση από αναλύσεις – συζητήσεις. Βλακώδεις αναλύσεις, και λοιπές σαβούρες από δημοσιογράφους που επιπλέουν στην δημοσιογραφική πετρελαιοκηλίδα του σήμερα.

Στον μολυσμό και στο ξεπούλημα των ιδεών που μας απειλεί από παντού είναι παρηγοριά να έρχεται ξαφνικά, ένα μαγικό σύννεφο και να καθαρίζει την ατμόσφαιρα. Και είναι αλήθεια πως προϋπόθεση για να επιβιώσουμε είναι να αναστηλωθούν ξανά στο εικονοστάσι της ζωής, οι αρχέγονες αξίες του σοσιαλισμού, αξίες που μοιάζουν παραριγμένες και περιφρονημένες. Στο μυστικό δείπνο των καιρών, έρχεται ο οδηγητής, κρατά κερί και φέγγει, κρασί και μας κερνάει. Είναι το φως και το κρασί της συλλογικής μνήμης, της συλλογικής οδύνης και της συλλογικής προσδοκίας.

Κάναμε τις αλλαγές μας, αθόρυβα, δεν πάθαμε «κάτι» απλά αλλάξαμε. Και όταν αλλάζεις κάποιους ξεβολεύει…

Ξεβολεύεις όλους αυτούς που σε είχαν για δεδομένο. Ξεβολεύεις εκείνους που νόμιζαν πως θα ήσουν προβλέψιμος. Ξεβολεύει όλους αυτούς που δεν χωρούν και θα πρέπει να βρουν κάποιο καινούριο φυτό για να τραφούν. Ξεβολεύεις τα ανθρωπάκια που έμαθαν να μην τους χαλάς χατίρι. Μα πιο πολύ όμως ξεβολεύουμε τον παλιό μας εαυτό που πια αποχωρεί…

Άρα μην ψάχνεις τον κακό δράκο στο παραμύθι… Ο δράκος ήσουν εκεί. Για αυτό και ήξερες ακριβώς πώς να τον σκοτώσεις. Γιατί και το παραμύθι, και ο δράκος, ήταν δικά σου από την αρχή κι ας τα άφησες να γίνουν… δημόσιας χρήσης.

…Σωτηρία θα πει να λυτρωθείς απ’ όλους τους σωτήρες, αυτή ‘ναι η ανώτατη λευτεριά, η πιο αψηλή, όπου με δυσκολία αναπνέει ο άνθρωπος. Αντέχεις;… Νίκος Καζαντζάκης.

Υπάρχουν τομείς στις ζωές μας, που ότι κι αν κάνουμε, οι μέσα μας φωνές θα μας κρίνουν ανεπαρκείς, χωρίς αληθινή δυνατότητα να τις μεταπείσουμε. Υπάρχουν και μέσα φωνές που μας αποθεώνουν, που μας δικαιολογούν, που μας κατηγορούν… χωρίς αληθινή δυνατότητα να τις μεταπείσουμε. Προσπάθησε να καταλάβεις από πού έρχονται αυτές οι φωνές, πως είναι τόσο σίγουρες. Για το ότι κάνουμε είναι καλό ή όχι.

Δεν έχουμε υπομονή για κάποια πράγματα, όχι επειδή είμαστε αλαζονικοί, αλλά επειδή έχουμε φτάσει σε ένα σημείο της ζωής μας, όπου δεν μπορούμε να χάνουμε το χρόνο μας με ότι μας δυσαρεστεί ή μας πληγώνει. Χρειαζόμαστε αλλαγές.

Έχετε αναλογιστεί ποτέ, πόσες μέρες πήγαν χαμένες, πόσες ευκαιρίες χάθηκαν, πόση ευτυχία αφήσαμε να γλιστρήσει από τα χέρια μας, επειδή δεν πήραμε την μεγάλη απόφαση, επειδή πιστέψαμε πως ό χρόνος δεν είναι αρκετός, επειδή δειλιάσαμε να κάνουμε εκείνο το βήμα, την κίνηση που έπρεπε, όταν έπρεπε…

Τι μας κάνει όμως να μένουμε αδρανείς; Τι είναι αυτό που μας κάνει να θέλουμε ν’ αποφύγουμε τις αλλαγές στη ζωή μας;

Αυτή η αναβολή, είναι συνήθως ο φόβος του παρελθόντος, πληγωμένο κομμάτι του εγωισμού μας, αποτέλεσμα περασμένης αποτυχίας μας. Έτσι προβάλλουμε στο παρόν μας φόβους, λάθη και αποτυχίες του παρελθόντος μας.

Αργά άρχισε να ξημερώνει όταν το αστικό σύστημα αποφάσισε πότε θα είναι τούτη η ώρα. Για να μπορεί να ορίζει τα όρια του και τα δικά μας. Όμως εμείς, ο καθένας φέρει το δικό του ρολόι.

Η αναβλητικότητα μας, δεν πηγάζει μόνο από φόβους. Υπάρχουν και φόβοι άγνωστοι, που εμποδίζουν τις όποιες αλλαγές μας. Προτιμούμε να μένουμε άπραγοι, ζώντας σε ένα αποστειρωμένο κόσμο, αποστειρώνοντας ότι νιώθουμε, γεμίζοντας τα κενά της ζωής μας, με «δήθεν» ενδιαφέροντα. Κάθε καθυστέρηση, φέρνει πιο κοντά στην καταστροφή.

…Στάμπα στο χέρι σου να θέλει ο τρίτος να σου βάλει, κι άλλος να χαίρεται το Άουσβιτς που θα ανοίξει πάλι…

Υπάρχουν στη ζωή των ανθρώπων, σε διαφορετικούς χρόνους, κάποιες στιγμές-ορόσημα. Εκείνα τα περίτεχνα checkpoints, που περνώντας όλα αλλάζουν. Ναι γνωρίζω ότι δεν κολυμπάνε όλοι οι άνθρωποι στα βαθιά. Γιατί ο θάνατος είναι πάντα και γέννηση μαζί, ή καλύτερα αναγέννηση.

Ηλιόλουστα στενά, καταπράσινες αλάνες, σκοτεινά μονοπάτια που προκαλούν ρίγος, πένθη βαθιά και αναπάντεχα, καταθλιπτικά γενέθλια, φαντασμαγορικές οπτασίες ή αραχνιασμένα, στοιχειωμένα αρχοντικά.Ένα ταξίδι, μία ματαίωση, μια μετακόμιση, μια απογοήτευση, μια επιτυχία, ένα πισωγύρισμα, ένας αποχωρισμός, μια ευχάριστη έκπληξη, μια αποτυχία, ένας χωρισμός, ένας έρωτας, μια παρεξήγηση, ένας αποχαιρετισμός, μια γνωριμία, μια γέννηση.

Άνθρωποι φεύγουν, εγκαταλείπουν, πεθαίνουν ή απαγάγονται από άγνωστες δυνάμεις. Άνθρωποι που αλλάζουν, περνούν μέσα από τα δικά τους checkpoints. Άνθρωποι που έρχονται, επιστρέφουν ή συστήνονται για πρώτη φορά. Άνθρωποι που αποκαλύπτονται, λιγοψυχάνε, γίνονται ταπεινοί ήρωες ή αναίσχυντοι προδότες… Ιδανικοί αυτόχειρες.

Σκύψαμε το κεφάλι. Οι περισσότεροι από μας. Άλλος γιατί εξακολουθεί να ελπίζει στα θαύματα. Άλλος γιατί κουράστηκε κι άλλος γιατί φοβάται…

Ξέρουμε ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Δεν έχουν τον ίδιο βαθμό ευφυΐας, τις ίδιες δεξιότητες, τα ίδια ταλέντα, τις ίδιες ανησυχίες.

Πάντα θα υπάρχουν μερικοί από εμάς «που κοιτάμε προς τα άστρα» όπως έλεγε κι ο Όσκαρ Γουάιλντ, ξεκινώντας από τη διαπίστωση πως όλοι μας ζούμε στο βούρκο.

Όλοι έχουμε το δικαίωμα να έχουμε τις ίδιες ευκαιρίες, να κάνουμε τις διαφορετικές μας επιλογές, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο κι άλλος ίσως καθόλου. Και δεν είναι φυσιολογικό μια κοινωνία να χτίζεται αποκλειστικά και μόνο πάνω σε οικονομικές σχέσεις, δημιουργώντας έτσι φαινόμενα προκλητικών ανισοτήτων, υπονομεύοντας το βασικό συστατικό της ελευθερίας.

Αυτό που χρειάζεται ο καθένας στο ταξίδι της ζωής του, είναι οι αλλαγές, ο επόμενος σταθμός μέχρι να φτάσει, πιθανόν στο τέρμα. Ξέρουμε ότι δεν είναι τόσο απλό ή μάλλον είναι τόσο απλό που γίνεται περίπλοκο στην προσπάθεια να το πραγματοποιήσουμε. Ξέρουμε πως δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε τον κόσμο σύμφωνα με το δικό μας σχέδιο. Ξέρουμε πότε να μιλάμε και πότε να σωπαίνουμε. Όχι γιατί μας αρέσει ο χρυσός, αυτός είναι για τους σύγχρονους μαυραγορίτες, τους τραπεζίτες και τα «χρυσά» τους αγόρια. Αλλά γιατί δεν μας αρέσει το χάσιμο του χρόνου.

…Μου το είπε ένα αηδόνι ότι η άνοιξη τελειώνει. Μα εγώ ποτέ μου δεν το πίστεψα, και ανθίσανε οι δρόμοι, άλλη μια φορά ακόμη… δημώδες.

Και εμείς μετράνε τα «ψιλά μας» για να δούμε αν φτάνουν για να ζήσουμε την επόμενη στιγμή. Να δουλεύουμε, όπου και όταν βρούμε. Να κλέβουμε συνεχώς χρόνο από την κανονική ζωή μας για να προλάβουμε, τι; Μια ζωή αγώνας δρόμου με τις προθεσμίες. Με επενδύσεις τα όνειρα μας, τις ελπίδες μας και τη στάση ζωής μας.